Το έργο του John Franklin Bardin εμπλουτίζει την αστυνομική λογοτεχνία με μια ενδιαφέρουσα διάσταση: Οι ήρωές του, βυθισμένοι στην τρέλα ή στην πνευματική αρρώστια, έχουν χάσει τον έλεγχο του εαυτού τους και την αίσθηση της πραγματικότητας. Η εξοικείωση του συγγραφέα με τους ψυχικούς μηχανισμούς και τη διανοητική ανισορροπία, που πηγάζει από εμπειρίες στο άμεσο οικογενειακό του περιβάλλον, του επιτρέπει να θέτει τα συμπτώματα της ασθένειας στην υπηρεσία της πλοκής του αστυνομικού μυθιστορήματος.
Στο μυθιστόρημα αυτό ο Μπάρντιν εκμεταλλεύεται τα παιχνίδια που μας παίζει η μνήμη καθώς και τα εύθραυστα όρια ανάμεσα στην τρέλα ως ιδιορρυθμία και την τρέλα ως ασθένεια για να πλάσει μια μαγική, μυστηριώδη ατμόσφαιρα και να προκαλέσει μια διαδοχή από απρόσμενα επεισόδια. Κι αν το σκοτάδι της τρέλας ή της αμνησίας εντείνει το αίσθημα της φρίκης, το καταλυτικό διάχυτο χιούμορ του Μπάρντιν επαναφέρει την ισορροπία.
