Ιστορίες στο πεζοδρόμιο

Ο ζωγράφος-τραγουδιστής ήρθε ξαφνικά στη γειτονιά μας. Καθόταν στο αντικρυνό πεζοδρόμιο και ζωγράφιζε τις ιστορίες του. Τις ζωγράφιζε με κιμωλίες κι ύστερα με μια κιθάρα τις τραγουδούσε. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά κι ένα χλωμό πρόσωπο. Τα μάτια του ήταν γαλανά κι ονειροπόλα και τα ρούχα του πολύχρωμα όπως κι η ουρά του παγωνιού. Μα το πιο περίεργο απ όλα ήταν το ψηλό μαύρο καπέλο του. Τον έκανε να μοιάζει με μάγισσα. Ο ζωγράφος-τραγουδιστής έφυγε ξαφνικά από τη γειτονιά μας. Έφυγε όπως ένα πουλί. Κανείς δεν έμαθε ποτέ από που ήρθε. Κανείς δεν έμαθε ποτέ που πήγε. Εμένα από τότε ο δρόμος μου φαίνεται άδειος και σιωπηλός.