Η ιστορία του νερού

Εγώ, παιδιά, μια ψιχάλα της βροχούλας σας μιλώ. Θα σας πω την ιστορία μου όπως ακριβώς είναι και φαντάζομαι ότι θα σας αρέσει.
Ήμουν λοιπόν ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες αδελφές μου και κυλούσαμε σε ένα δάσος. Είχαμε σχηματίσει ένα ρυάκι και με το γάργαρο νερό μας ποτίζαμε τη γη απ’ όπου περνούσαμε. Ποτίζαμε τα αγριολούλουδα, τους θάμνους και οι ρίζες των δέντρων μας ρουφούσαν ασταμάτητα.
Τα πουλάκια, τα ελάφια και όλα τα ζώα του δάσους έρχονταν και έπαιρναν από τη δροσιά μας.
Εγώ λοιπόν, παιδιά, κύλησα μέρες, κύλησα νύχτες σ’ αυτό το ρυάκι και έφτασα μέχρι τη θάλασσα. Χαρούμενη παιχνίδιζα με τα ψαράκια και τις βαρκούλες.
Μια μέρα, όμως, που ο ουρανός ήταν καταγάλανος και ο ήλιος έκαιγε, ζεστάθηκα τόσο πολύ, που άρχισα να ζαλίζομαι. Ένιωθα ότι πετούσα στον αέρα. Πετούσα, πετούσα σαν ένα φτερό που το παρασύρει ο άνεμος. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, κατάλαβα ότι δεν ήμουν μαζί με τις χιλιάδες άλλες αδελφές μου, τις άλλες ψιχάλες.
Είχα φτάσει πολύ ψηλά, μακριά από τη γη, κοντά σχεδόν στον ήλιο.