Τα κατά Αιγαίον Πάθη

Η ρόδα του λεωφορείου που έκανε τη διαδρομή Φηρά-Οία σκόνταψε σ’ ένα αγκωνάρι από τις κατολισθήσεις. Το όχημα τραντάχτηκε και η μάζα των επιβατών κουνήθηκε ομοιόμορφα, σαν ζελές στο πιάτο. Σε μια στραβοτιμονιά, κάποια στρίγκλισε βλέποντας τον γκρεμό μπροστά της να χάσκει. Το λεωφορείο όρμησε φουριόζικο στην ευθεία του δρόμου που έμοιαζε με στενή λωρίδα ξηράς μες στη θάλασσα. Φάνηκε το μεγαλοπρεπές χάσμα της καλντέρας, ένα τόξο σαν φρύδι, καμωμένο από τις ηφαιστειακές εκρήξεις. Μια ρωγμή που έφτανε μέχρι το βυθό, όπου κειτόταν διαμελισμένο το πολύπαθο σώμα του νησιού.
Ο Γιώργος Ρώμας φτάνει στην Οία λίγο μετά το Δεκαπενταύγουστο. Σκοπεύει να κάνει ένα μικρό πέρασμα από το νησί και να συνεχίσει, αλλά θα μείνει πολύ περισσότερο. Το διάστημα αυτό θα σημαδέψει τη ζωή του, όσο και των ανθρώπων γύρω του. Κοιτάζει τώρα τη χαρακιά που του έχει αφήσει, ένα βαθύ αυλάκωμα που γίνεται έντονο όταν χαμογελάει. Αρχίζει από την άκρη του δεξιού ματιού, κάνει καμπύλη και χάνεται πίσω από τα ζυγωματικά, στην άκρη των χειλιών. Όσο βαθύ κι αν είναι, όμως, δε συγκρίνεται με τα εσωτερικά σημάδια, που είναι μεν αόρατα αλλά ασύγκριτα πιο οδυνηρά και δε διαφέρουν από της Σαντορίνης.