Η ζωή σ’επίπεδο μορίων – Ίδε ο άνθρωπος (ΔΙΤΟΜΟ)

Η έξαρση της βίας και της τρομοκρατίας, που φτάνουν στις μέρες μας τα όρια της ανελέητης σφαγής -ακόμα και στις χώρες της “πολιτισμένης” γηραιάς ηπείρου- καθιστά επίκαιρα τα ερωτήματα: Είναι γραμμένο στον ανθρώπινο γενετικό κώδικα η βιαιότητα και το φονικό; Υπάρχουν γονίδια επιθετικότητας; Πόσο ευθύνεται το γονιδιακό και πόσο το πολιτισμικό για τον ανθρώπινο χαρακτήρα; Άραγε, οι εκρηκτικές τεχνολογικές εξελίξεις του 20ού αιώνα, οι οποίες άλλαξαν δραματικά τον τρόπο ζωής του ανθρώπου και του έδωσαν τη δυνατότητα να κυβερνά ακόμα και την κληρονομικότητά του, δημιουργούν κάποια αισιοδοξία για το μέλλον; Στο βιβλίο επιχειρείται, υπό μορφή συζήτησης ανάμεσα σ’ ένα φιλόλογο, ένα γιατρό, ένα φυσικό, ένα μοριακό βιολόγο και δύο φοιτητές, μία αναλυτική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τη σύσταση του ανθρώπινου οργανισμού, τον εγκέφαλο, το παντοδύναμο ορμονικό και νευρικό σύστημα, τα αισθήματα, τις επιθυμίες, τη συμπεριφορά, τον έρωτα και τα προβλήματά του. Εξετάζονται ακόμα και οι ιδιομορφίες του ανθρώπου και οι μάστιγες που τον απειλούν, μέσα στη ζούγκλα των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, όπως τα ναρκωτικά, οι ψυχοπάθειες, οι νευροεκφυλιστικές αρρώστιες, το “νοογενές” κενό, οι καρδιακές παθήσεις, ο καρκίνος, η παχυσαρκία, οι ιώσεις και ο ρόλος του ανοσοποιητικού συστήματος και της σωστής διατροφής για την πρόληψή τους. Κανείς σήμερα δεν αμφιβάλλει ότι η αυτογνωσία βοηθάει τον καθένα από μας στις δύσκολες ώρες. Σκιαγραφείται συγχρόνως ο τρόπος ζωής στις αρχές του αιώνα που διανύουμε, όπως οριοθετείται από τις προόδους μιας καλπάζουσας τεχνολογίας με τ’ αγαθά και τα δεινά που έχει συσσωρεύσει στον καθένα από μας και τον πλανήτη. Θα είναι καλύτερη η ζωή στον 21ο αιώνα; Η συζήτηση τελειώνει με τις αναζητήσεις απαντήσεων στα μεγάλα υπαρξιακά “γιατί”: πώς δημιουργήθηκε ο Κόσμος που Ζούμε, η Ζωή και ο Άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο σαρκικός, ο νοητικός, ο καλός, ο κακός, ο φονιάς, ο ποιητής, ο μικρός, ο μέγας. Αυτός, για τον οποίο ο Montaigne γράφει: “Δεν υπάρχει τίποτα πιο ποταπό και τίποτα πιο υπέροχο”.