Τούρκος, χριστιανός και ορθόδοξος

“Θα περάσουν χρόνια, σουλτάνε μου, και μόνο όταν θα έχει ωριμάσει, θα καταλάβει αυτό το παιδί τη βοήθεια που του πρόσφεραν απλόχερα όλοι αυτοί οι άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων, θρησκειών και αντιλήψεων, με κίνδυνο να χαρακτηριστούν συνένοχοι.” “Η ψυχή των λαών, αυτοκράτορά μου, μιλάει την ίδια γλώσσα, αλλά δυστυχώς ούτε οι λαοί ούτε οι σουλτάνοι τους το έχουν καταλάβει ακόμη.” “Δεν είναι σουλτάνοι, σουλτάνε μου.” “Ξέρω, ξέρω. Είναι κυβερνήτες, πρόεδροι, πρωθυπουργοί… αλλά είναι κι αυτοί σουλτάνοι.” Ξαφνικά χαμογέλασαν. Άκουσαν τις ανύπαρκτες καμπάνες της Αγια-Σοφιάς να χτυπούν, τους μουεζίνηδες στους έξι μιναρέδες του Σουλτάν Αχμέτ να τραγουδούν και την πλημμυρισμένη από ευτυχία φωνή του Ραούφ να σκεπάζει όλη την Πόλη, μετά από τη δεκαπενταετή αποχή, να την προσπερνάει και να χάνεται στα πέρατα της γης. “Σ’ αγαπώ, Λεϊλάαα!”