Σκόρπια λόγια

Η αρχή του Φθινοπώρου στο Σούνιο είχε εκείνη την χρονιά μια σπάνια γλύκα. Οι υβίσκοι δεν είχαν ακόμη μαραθεί και οι βουκαμβίλλιες και οι τριανταφυλλιές δεν είχαν χάσει ακόμη τα άνθη τους, ενώ τα γεράνια βαστούσαν πάντα. Το γρασίδι δεν είχε αρχίσει να κιτρινίζει ενώ οι πυράκανθοι – αχ, οι πυράκανθοι… Ήταν στις δόξες τους.
Ήμουν μόνη εκείνο το Σαββατοκύριακο. Έλειπαν όλοι. Άλλος εδώ, άλλος εκεί, μέσα και έξω από την Ελλάδα, ή απλώς, έλειπαν από το Σούνιο. Κι αυτό μούδινε μιαν αίσθηση υπεροχής, σχεδόν νίκης.
Περίμενα την Εύα. Θα περνούσαμε μαζί τρεις ολόκληρες μέρες. Μέρες φθινοπωρινές. Κάπως έτσι, φθινοπωρινές, θαρρώ τώρα, πως έβλεπα τότε τις ζωές μας. Είχα να την δω κάμποσο καιρό και την είχα επιθυμήσει. Κάποτε ήταν η πιο στενή μου φίλη. Μετά χαθήκαμε. Όταν ξαναϊδωθήκαμε, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, ξαναπιάσαμε την φιλία μας από εκεί όπου την είχαμε αφήσει. Σαν να μην είχαν μεσολαβήσει χρόνια, ρυτίδες, σπουδές, σταδιοδρομίες, γάμοι, διαζύγια, παιδιά, θάνατοι, αλλά κυρίως ρυτίδες.
Περίμενα με λαχτάρα να την δω και να πούμε τα νέα μας, τις σκέψεις μας, έτσι ανάκατα, πότε σε διάλογο ανάμεσά μας, πότε σε παράλληλους μονόλογους, το ίδιο όπως τότε, όταν, νεώτερες, σκεφτόμασταν σχεδόν φωναχτά, η μία ενώπιον της άλλης, αγνοώντας την παρουσία της άλλης, κι όμως ξέροντας καλά πως εκείνη την άκουγε προσεκτικά έστω κι αν δεν απευθύνονταν ακριβώς προς αυτήν τα σκόρπια λόγια, αλλά προς τον εαυτό της.