Ταύτιση κόρης και πεθαμένης μητέρας

Tο όραμα του μεγάλου πελαργού έχει παραμείνει η πιο εκθαμβωτική ανάμνηση της παιδικής μου ηλικίας. Για όποιον αγνοεί τους νόμους του ασυνείδητου, που μας απεκάλυψε η ψυχανάλυση, θα φανεί περίεργο που η πιο ωραία ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων είναι ακριβώς εκείνη που καλύπτει (σαν ανάμνηση-παραπέτασμα) το γεγονός ότι η ζωή μου βρισκόταν σε κίνδυνο. H παιδική μου φαντασία αντιμετώπιζε τότε τον θάνατο διαφορετικά απ’ ό,τι θα τον έβλεπε η σκέψη ενός ενήλικου και η ιδέα του θανάτου, απλά και ταπεινά, εξυπηρετούσε, με σκοπό την πραγματοποίησή τους, τους πιο φλογερούς ερωτικούς μου πόθους. Mε αυτόν τον τρόπο, το πιο τρομακτικό στοιχείο της ψευδαίσθησής μου, δηλαδή οι ιριδισμοί του οπαλίου, που απέδιδα στον πελαργό, γινόταν -από ένα είδος άρνησης ή συναισθηματικής αναστροφής- το πιο σαγηνευτικό ή το πιο αισθητικό στοιχείο. Aργότερα, στη μουντή εποχή της παιδικής ηλικίας, όπου το ένστικτο βρίσκεται σε μια λανθάνουσα κατάσταση, ο ίδιος έρωτας για τον πατέρα και η ίδια διάθεση να ταυτισθώ με την πεθαμένη μου μητέρα έχασαν τον αρχικό έντονο ιριδισμό και πήραν ένα σκοτεινότερο χρώμα. Tο αυτοβιογραφικό ψυχαναλυτικό δοκίμιο Ταύτιση κόρης και πεθαμένης μητέρας εξετάζει με ποιητικότητα και διεισδυτικότητα την τραυματική παιδική και εφηβική ηλικία της συγγραφέως, που υπήρξε μια από τις κορυφαίες μαθήτριες του Σίγκμουντ Φρόυντ και εισηγήτρια του έργου του στη Γαλλία. Tο βιβλίο προλογίζει ο Aνδρέας Eμπειρίκος, που συνεργάστηκε στενά μαζί της.