Το ημερολόγιο της Χάνα

Σάββατο 23 Ιανουαρίου:
Μόλις βγήκα από το ιατρείο. Είμαι πράγματι έγκυος. Όταν μου το ανάγγειλε ο γιατρός, ξέσπασα σε κλάματα. Εκείνος νόμισε τότε πως δεν ήθελα το παιδί. Δεν ήταν έτσι όμως. Ήταν κάτι διαφορετικό, μια συγκίνηση πολύ δυνατή. Πώς είναι δυνατό να υπάρχει ακόμα τόση ευτυχία; Αυτό το παιδί που ήρθε ξαφνικά είναι η ζωή που ξαναπαίρνει τα πάνω της, η ελπίδα. Μια ελπίδα που κουβαλώ μέσα μου. Είναι δυνατόν; Έκλαιγα, ταυτόχρονα όμως ήθελα και να γελάσω. Θα επιθυμούσα να ήταν εδώ και ο Ρομπέρ, να με πάρει στην αγκαλιά του, να νιώσει ευτυχισμένος όπως άλλοτε.
Ο δόκτωρ Λεμπρέν μου φέρθηκε πολύ ευγενικά. Δέχτηκε να με παρακολουθήσει στη διάρκεια της εγκυμοσύνης και υποσχέθηκε να με συστήσει, όταν θα ερχόταν η ώρα, σ’ έναν από τους φίλους του, μαιευτήρα της Πιτιέ. Περιμένοντας, έδωσε βάρος στη σωστή διατροφή. Όχι τόσο για το μωρό, διευκρίνισε, όσο για μένα. Το μωρό, έτσι κι αλλιώς, θα πάρει ό,τι έχει ανάγκη. Αν εγώ όμως τρέφομαι άσχημα, κινδυνεύω να αρρωστήσω. Αναρωτιέμαι τι θα κάνουμε.
Βγαίνοντας από το ιατρείο, αισθάνθηκα καλύτερα. Τα δάκρυα με είχαν ανακουφίσει, λες και με ξέπλυναν από τη δυστυχία που συσσωρεύτηκε μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια. […] (Από την έκδοση)