1984

Ένας κόσμος όπου κάθε ανθρώπινο δικαίωμα έχει καταπατηθεί και κάθε έννοια ελευθερίας και ατομικότητας καταργείται. Ένας κόσμος όπου ο Μεγάλος Αδελφός παρακολουθεί τα πάντα μέσω συσκευών προηγμένης τεχνολογίας. Ένας κόσμος όπου ο πόλεμος απέναντι σ’ έναν αόρατο εχθρό δεν τελειώνει ποτέ, οι σκέψεις περνούν στην παρανομία και κάθε απόκλιση από τις επιταγές του καθεστώτος τιμωρείται αμείλικτα ώσπου να «διορθωθεί». Ένας κόσμος όπου οι κυβερνώντες έχουν την ευχέρεια να μεταβάλλουν το παρελθόν και να αρνούνται το αυθύπαρκτο της πραγματικότητας, ένας κόσμος όπου η γλώσσα και οι λέξεις της αλλάζουν για να συμβαδίσουν με τα νέα δεδομένα…
Επαληθευμένο δυστοπικό όραμα με τη μορφή μυθιστορήματος, το “1984”, απ’ αυτά τα ελάχιστα έργα που προσδιόρισαν με ακρίβεια τον αιώνα τους, εξακολουθεί να μας προειδοποιεί εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά την κυκλοφορία του πως ο ολοκληρωτισμός, μαζί με όλο τον όγκο των ψευδαισθήσεών του, δεν γνωρίζει μέτρο και όρια ούτε ανήκει οριστικά στο παρελθόν.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε μόλις επτά μήνες πριν τον θάνατο του συγγραφέα από φυματίωση, τον Ιανουάριο του 1950. Πέρα από το φουτουριστικό περιβάλλον που περιγράφεται (και που μεταφέρθηκε δύο φορές στον κινηματογράφο, το 1956 και το 1984, χωρίς σπουδαία επιτυχία και στις δύο περιπτώσεις, παρά τη συμμετοχή του σερ Ρίτσαρντ Μπάρτον στη δεύτερη), πέρα από τις εύστοχες προβλέψεις του για τη μαζική παρακολούθηση, τη φύση των απολυταρχικών καθεστώτων και την ισοπέδωση κάθε έννοιας διαφορετικότητας, εκείνο που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση είναι οι νεολογισμοί που παραμένουν εύχρηστοι ως τις μέρες μας: όροι όπως «Μεγάλος Αδελφός», «Αστυνομία Σκέψης», «SexCrime» και ο περίφημος «Ψυχρός Πόλεμος» -που είχε επινοήσει ο ίδιος μερικά χρόνια πριν- όχι μόνο χρησιμοποιούνται καθημερινά, αλλά είναι και τόσο εύστοχοι που απορεί κανείς πώς μπορεί να τους συνέλαβε ανθρώπινος νους πριν από επτά ολόκληρες δεκαετίες…

«Εκείνο που ήθελα να κάνω πάνω απ’ όλα ήταν να μετατρέψω το πολιτικό γράψιμο σε τέχνη.» (Τζορτζ Όργουελ)