Το έργο αυτό ο Σαίξπηρ το έγραψε το 1607 ή στις αρχές του 1608 και για οδηγό του είχε τον Πλούταρχο, τον οποίο ακολουθεί πιστά. Η υπόθεση του εκτυλίσσεται στη Ρώμη και στην Αλεξάνδρεια, και ανήκει στα «Ρωμαϊκά έργα» του ποιητή, μαζί με τον «Ιούλιο Καίσαρα» και τον «Κοριολανό». Οι δύο τραγικοί ήρωές του και εραστές δεν είναι παιδιά στην πρώτη τους νεότητα, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, αλλά ώριμοι που ζουν ένα πάθος γεμάτο δύναμη και γενναιότητα ψυχής.
Ο Σαίξπηρ δικαιώνει τον έρωτά τους αυτό δείχνοντας την αφοσίωση των ερωτευμένων, που φτάνει ως το θάνατο: το τέλος της τραγωδίας του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας είναι ο θρίαμβος δύο ανθρώπων που παθιάζονται τόσο, ώστε συγχωρούν βασικότατα λάθη ο ένας του άλλου. Παράλληλα, στο έργο φαίνεται καθαρά το πολιτικό μήνυμα:η ευθύνη εκείνων που κυβερνούν και η αφροσύνη τους όταν καταλαμβάνονται από προσωπικές αδυναμίες.
