Από την άλλη όχθη του χρόνου

Μοναξιά είναι ένα είδος μανιερισμού, ξεκόβεις, απομονώνεσαι από τον κλασικισμό, αναζητώντας το υπερβατικό, το ταραγμένο, το πλάνο ύφος. Μοναξιά είναι να φοράς το ίδιο ρούχο μέρες και μέρες, να σκαρώνεις φανταστικά σχήματα πάνω στην άμμο, να αποφυλακίζεις κάποιο ληστή που ξέρεις ότι μπορεί ακόμα και να σε σκοτώσει. Μοναξιά είναι να βλέπεις τα μεταφορικά μέσα να απομακρύνονται κι εσύ να επινοείς ευφάνταστα ταξίδια μέσα σου. Μοναξιά είναι το ο, το λ, το ε, το θ, το υι, το ευ. Μοναξιά είναι να αποφεύγεις να αντιμετωπίζεις καταστάσεις που σου θυμίζουν τις πλάνες σου. Μοναξιά είναι ο τοίχος που αρχίζει από κάτω γκρίζος, καταλήγοντας σε λερωμένο κίτρινο. Μοναξιά είναι να παίρνεις μολύβι και χαρτί και να στέλνεις γράμματα σε ανθρώπους που δε γνώρισες ποτέ. Μοναξιά είναι τα ψέματα του ανθρώπου που αγαπάς, κάποια ψείρα που κόλλησες από τον τάχα αποκλειστικό του έρωτα. Μοναξιά είναι όταν μπερδεύεις τον Ρέμπραντ με τον Καραβάτζιο, τα ποιήματα του Καβάφη με του Μιχαήλ Άγγελου. Μοναξιά είναι που δεν έρχεσαι και όταν έρχεσαι, μοναξιά είναι πάλι.