Αρνταμπιόλα

“Η κοπέλα ένιωσε το βλέμμα επάνω της. Υπάρχουν βλέμματα που γλιστρούν επάνω σου και δε σε βαραίνουν. Αυτό το βλέμμα όμως ήταν τόσο βαρύ, που την έκανε σχεδόν κι ανατρίχιασε. Η κοπέλα στεκόταν στον πίσω εξώστη του γεμάτου παλιού τραμ και ήταν τόσο στριμωγμένη στο παράθυρο, που το γείσο της τραγιάσκας της είχε σχεδόν κολλήσει στο τζάμι. Το βλέμμα που αισθάνθηκε δεν ερχόταν μέσα από το τραμ. Κοίταξε από το παράθυρο και είδε ότι ανήκει σε κάποιον, καθισμένο σ’ ένα πορτοκαλί στέισον-βάγκον που ακουμπούσε σχεδόν στον προφυλακτήρα του τραμ. Το παρμπρίζ του ήταν μέσα στις σκόνες έτσι που το πρόσωπο μόλις και διαγραφόταν πίσω του, μα τα μάτια φαίνονταν ολοκάθαρα, λες και υπήρχαν ξεχωριστά, ανεξάρτητα από το πρόσωπο. Μοιάζανε σαν δυο αφύσικα γαλάζιες, φωτεινές χάντρες κρεμασμένες στον αέρα πάνω από το τιμόνι ενός άδειου αμαξιού, που πήγαινε από μόνο του, χωρίς οδηγό. Η κοπέλα με την τραγιάσκα ένιωσε να σκιάζεται…”