Cart

Άρτεμις

Συγγραφέας: ΛΕΝΤΕΡΙΚ ΜΠΕΡΝΑΡ
Διαθεσιμότητα: 1 Διαθέσιμα

17,40 με ΦΠΑ

Όταν ήταν 10 χρονών, η Άρτεμη τους αγαπούσε και τους τρεις: τον Δημοσθένη, τον Βασίλη και τον Περικλή. Για να την κερδίσουν, θα έκαναν τα πάντα. Μετά από είκοσι χρόνια οι ψευδαισθήσεις της νιότης έχουν σκορπίσει. Ο χρόνος ξεγύμνωσε τα απατηλά πάθη και η προδοσία αφήνει πικρή γεύση.

1 σε απόθεμα

Σύγκριση

Όταν ήταν 10 χρονών, η Άρτεμη τους αγαπούσε και τους τρεις: τον Δημοσθένη, τον Βασίλη και τον Περικλή. Για να την κερδίσουν, θα έκαναν τα πάντα. Μετά από είκοσι χρόνια οι ψευδαισθήσεις της νιότης έχουν σκορπίσει. Ο χρόνος ξεγύμνωσε τα απατηλά πάθη και η προδοσία αφήνει πικρή γεύση. Ποιος από τους τρεις, ο έκπτωτος ποιητής Δημοσθένης, ο έμπορος κανονιών Βασίλης ή ο ιδεολόγος Περικλής που προτίμησε τη μοναξιά στις μεγάλες ερημιές, έχει μείνει πιστός στον όρκο που έδωσαν παιδιά; Ένας από αυτούς τους τρεις ήταν ο άντρας που η μοίρα προόριζε για την Άρτεμη. Δεν έχει πια περιθώρια για λάθη. Από την απαγορευμένη πόλη του Πεκίνου μέχρι την καρδιά των πρώτων ρωσικών εξεγέρσεων και τα αδαμαντορυχεία του Κιλιμάντζαρο, η Άρτεμη, με κίνδυνο τη ζωή της, αναζητάει τον αληθινό έρωτα. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Βάρος 370 g
Διαστάσεις 21 × 14 cm
Σελίδες

Εκδότης

Ημερομηνία Έκδοσης

Συγγραφέας

Εξώφυλλο

Μετάφραση

Έκδοση

Μπορεί επίσης να σας αρέσουν…

Προσφορά
0 από 5

Απέραντα άδειο σπίτι

Original price was: 15,28€.Η τρέχουσα τιμή είναι: 7,64€. με ΦΠΑ
Τι είναι πιο επικίνδυνο, να εγκλωβιστείς σε ένα ασανσέρ ή στους κόλπους της Αγίας Νεοελληνικής Οικογένειας; Μπορεί ένας πρώην αντάρτης πόλεων να κάνει μια καινούρια αρχή; Σε τι είδους τρέλα οδηγεί μια επιτυχημένη καριέρα στα μίντια; Ξεχνιέται ο έρωτας στα χρόνια του Μεγάλου Αδελφού;
0 από 5

Άνθρωποι από χαρτί

12,78 με ΦΠΑ
Έργο παράφορα δυνατό, απρόβλεπτο, χωρίς να μπορεί να μπει σε συγκεκριμένη κατηγορία, οι "Άνθρωποι από χαρτί" είναι ό, τι πιο ιδιοσυγκρασιακό και πρωτότυπο έγραψε ποτέ ο Γουίλιαμ Γκόλντινγκ.
0 από 5

Ο χειμώνας της κυρίας Ντε Γουίντερ

10,65 με ΦΠΑ
Οι άνθρωποι του γραφείου κηδειών θύμιζαν κοράκια, αλύγιστοι και μαυροντυμένοι, τ' αυτοκίνητα ήταν κι αυτά μαύρα, παρκαρισμένα στην άκρη του μονοπατιού που οδηγούσε στην εκκλησία. Κι εμείς, κι εμείς ακόμα ήμασταν μαύροι, αξιολύπητοι κι αμήχανοι, καθώς περιμέναμε να σηκώσουν το φέρετρο και να το ακουμπήσουν στους ώμους τους.
Loading...