Θεαταί, ας φανταστούμε μια επιστροφή στο χρόνο, και ας ξαναζήσουμε μαζί μερικές στιγμές. Πράγματι, το φάντασμα του Λάιου προσπαθεί να προφυλάξει την Ιοκάστη, εμφανιζόμενο σ’ ένα σημείο των επάλξεων, ενώ η Σφίγγα και ο Οιδίποδας συναντιούνται σ’ ένα ύψωμα της πόλης. Ίδιοι οι ήχοι της τρομπέτας, ίδιο φεγγάρι, ίδια αστέρια, ίδια κοκόρια.
Δεν είναι η μόνη φορά που ο Ζαν Κοκτώ ασχολείται με την αρχαία Ελλάδα. Το 1927 γράφει τον “Ορφέα” και το 1928 ακολουθεί ο “Οιδίποδας τύραννος”. Το 1934 επανέρχεται στην τραγική Ελλάδα, αναπλάθει την ιστορία του Οιδίποδα και γράφει για τον Λουί Ζουβέ, τη “Δαιμόνια μηχανή”. Το 1938 την “Αντιγόνη” και τον “Βάκχο” το 1952. Στο αρχικό σχεδίασμα, το έργο αυτό συμπεριλάμβανε τη συνάντηση του Οιδίποδα και της Σφίγγας. Κατά τη διάρκεια όμως της επεξεργασίας του έργου η συνάντηση λεγινε στη δεύτερη πράξη μιας τραγωδίας με τέσσερις πράξεις. Η Ιοκάστη νύχτα στις επάλξεις. Η ψεύτικη νίκη του Οιδίποδα ενάντια στη Σφίγγα. Η νύχτα των γάμων της Ιοκάστης και του Οιδίποδα. Τέλος, η ποινή του Οιδίποδα, που ο Κοκτώ πήρε απ’ τον “Οιδίποδα τυραννο”, πλουτίζοντάς την με θαυμάσιες επινοήσεις: όπως το να οδηγηθεί ο τυφλός Οιδίποδας όχι μόνο από τη μικρή Αντιγόνη, αλλά και από το φάντασμα της Ιοκάστης που εξαγνισμένο τώρα πια με το θάνατο, ξαναγίνεται μητρικό.
