Εγώ, η Άννα Κομνηνή

«Η πρώτη μου ανάμνηση είναι μια αγάπη τεράστια σαν το σύμπαν. Συνηθίζουμε να θεωρούμε την ανάμνηση κάτι σαν αναστημένη εικόνα και καθόλου σαν αίσθημα ή διάθεση. Όμως εγώ θυμάμαι καλά την καθολική αγάπη που διαπερνούσε τα παιδικά μου χρόνια. Έμοιαζε να πηγάζει από μέσα μου και να πλημμυρίζει ολόκληρο τον κόσμο μου για να τον κάνει αειθαλή, ικανό να ανθίζει και τις τέσσερις εποχές του χρόνου.
Αργότερα, κάποιοι κοντινοί και μακρινοί σύγχρονοί μου αλλά και κατοπινοί μου βιογράφοι έκφραζαν το θαυμασμό τους προς τα πολύπλευρα χαρίσματά μου, αλλά εγώ δε συμμερίζομαι αυτό τους τον ενθουσιασμό. Όλα μου τα χαρίσματα έχουν κοινή ρίζα – τη χαρά από το γεγονός της ζωής. Με τον τρόπο που και η ασχημότερη ύπαρξη ομορφαίνει γλυκομίλητη και θαρραλέα όταν την επισκέπτεται ο μεγάλος έρωτας, έτσι κι εγώ λαμποκοπούσα από χαρίσματα, γιατί ήμουν ερωτευμένη με τον κόσμο».