Ένα ελατάκι για τον Τάκη

‘Όταν παραμονές Χριστουγέννων ο μικρός Τάκης κάνει φριχτά παράπονα στη μαμά του για το τεράστιο έλατο που έχει στολίσει στο σαλόνι και που πρέπει να στραβολαιμιάζει για να το κοιτάζει, η μαμά του, που δεν του χαλάει ποτέ χατίρι, του αγοράζει ένα τόσο δα μικρό ελατάκι. Το ελατάκι αυτό μπορεί να είναι μικρό, αλλά κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό που ούτε το υποψιαζόταν κανείς ως τότε.

ΕΓΡΑΨΕ Ο ΤΥΠΟΣ
Παραμονές Χριστουγέννων και ο μικρός Τάκης έκανε φριχτά παράπονα στη μαμά του για το τεράστιο έλατο που είχε στολίσει. Έπρεπε να στραβολαιμιάζει για να το κοιτάξει. Και η μαμά, που δε χαλούσε χατίρια στο καμάρι της, αγοράζει ένα τόσο δα μικρό ελατάκι, στα μέτρα του Τάκη. Μέχρι εδώ όλα ωραία και πιθανόν αναμενόμενα, αν δεν έβαζε το μαγικό του χέρι ο μετρ των παιδικών παραμυθιών, Ευγένιος Τριβιζάς, που αποφάσισε να σκαρώσει ακόμα μία χριστουγεννιάτικη έμμετρη ιστορία με οικολογικές προεκτάσεις. Διότι μόλις ο Τάκης στολίζει το ελατάκι, ανάμεσα απ’ τα κλωνιά προβάλλει ένα ανθρωπάκι με κυπαρισσί σκουφάκι, η ψυχή του έλατου. Οι δυο τους θα χτίσουν μια σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης.
Μαίρη Αδαμοπούλου,Τα Νέα

Κάθε νέο βιβλίο, κείμενο, θεατρικό έργο του Ευγένιου Τριβιζα είναι ένα σημαντικό γεγονός – ακόμα κι όταν πρόκειται για λίγες αράδες ή ένα σχόλιό του. Ο λόγος του είναι ανακουφιστικός και διαυγής όσο λίγων συγγραφέων ή αυτών που αποκαλούμε ανθρώπους της διανόησης. Κάθε φορά που ένα νέο βιβλίο του πέφτει στα χέρια μου, ανυπομονώ να διαβάσω τις σκέψεις του διατυπωμένες με φράσεις ονείρου, πασπαλισμένες με ζάχαρη, αλλά και με πικραμύγδαλο. Ανοίγοντας το νέο του βιβλίο, Ένα ελατάκι για τον Τάκη, αντιλαμβάνομαι με ενθουσιασμό πως ένα μικρό εκδοτικό θαύμα βρίσκεται στα χέρια μου, όμορφα συντροφευμένο από τις εικόνες της Μελίνας Δεσφινιώτου. Διαβάζω: «Το βιβλίο αυτό το αφιερώνω σ’ όλα τα παραμελημένα δέντρα των πολυσύχναστων δρόμων που θα ήθελαν να τα στολίσει κάποιος μια χριστουγεννιάτικη νύχτα». Ο ήρωας είναι ο Τάκης, ένα μικρό αγόρι που δε θέλει το υπέρλαμπρο, τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο που στόλισε η μητέρα του και παρακαλά να αποκτήσει ένα όμορφο, μικρό δέντρο. Πέρα από τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται η ιστορία, με ξωτικά και εκπλήξεις, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το σχόλιο του Ευγένιου Τριβιζά για τα βασικά αιτήματα και μοντέλα ζωής των ενηλίκων, που προσφέρονται προς κατανάλωση στα παιδιά. Τη στιγμή που το δόγμα μοιάζει να είναι «όσο πιο μεγάλο, πλούσιο, λαμπερό γίνεται», σε μια αποθέωση της εικόνας και της επιτηδευμένης ομορφιάς, ο Τριβιζάς δείχνει τον δρόμο της ουσίας. Έναν δρόμο καθησυχαστικό, με μέτρο και αρετές που δε συναντάς στο κενόδοξο του μεγάλου μεγέθους. Αντιλαμβάνομαι ότι η ανάγνωση και αυτού του βιβλίου του Τριβιζά είναι μια ανάγκη εντέλει προσωπική. Χάνοντας το πρόσχημα ότι τα διαβάζω φωναχτά για να τα ακούσει ο γιος μου, καθώς πλέον μπορεί μόνος του να διαβάζει, συνειδητά περνάω στη φάση της ανοιχτής παραδοχής της σχέσης μου με τα βιβλία του. Μπορώ πια να κάτσω μόνη μου αναπαυτικά και να τα διαβάσω μέχρι την τελευταία λέξη –ξανά και ξανά– για τη δική μου ευχαρίστηση και μόνο. Τι πιο όμορφο γιορτινό δώρο – για μένα από μένα;
Η Ναυτεμπορική