Έτσι έγινε

«Του είπα: – Πες μου την αλήθεια, – και είπε: – Ποιαν αλήθεια; και σχεδίαζε βιαστικά κάτι στο σημειωματάριο του καί μου ‘δείξε τι ήτανε, ήταν ένα τραίνο μακρύ μακρύ μ’ ένα πυκνό σύννεφο από μαύρο καπνό κι εκείνος έσκυβε απ’ το παράθυρο και χαιρετούσε με το μαντίλι του. Τον πυροβόλησα στα μάτια». Μ’ αυτό το μοναδικό τρόπο αρχίζει ένα από τα πιο έντονα μυθι­στορήματα της Ναταλίας Γκίντσμπουργκ: Το δεύτερο μυθιστόρημά της που εκδόθηκε το 1947. Είναι η ιστορία ενός απελπισμένου και γεμάτου ζήλια έρωτα, μιά εξομολόγηση υπαγορευ­μένη απ’ αυτό το είδος τής οδυνηρής διαύγειας που είναι ευαί­σθητη στους μυστικούς παλμούς των συναισθημάτων. «Ο μίτος που ξετυλίγει η Γκίντσμπουργκ – έγραψε ο Ίταλο Καλβίνο σε μια κριτική του είναι μια διήγηση διορατική, πυκνή, γεμάτη άρρητη ανθρώπινη συμπάθεια. Είναι ο μακρύς μίτος που συνδέει τον Μωπασάν με τον Τσέχωφ και φτάνει ως την Κάθρην Μάνσφηλντ».