Ευριπίδης. Ιφιγένεια στην Αυλίδα

Η άπνοια εμποδίζει το στόλο των Ελλήνων να ξεκινήσει εναντίον των Τρώων. Μένουν ακινητοποιημένοι στην Αυλίδα. Τα λόγια του μάντη Κάλχα αμείλικτα: Δε θα φυσήξουν ούριοι άνεμοι αν δε θυσιαστεί η Ιφιγένεια. Ο Αγαμέμνονας, αρχιστράτηγος και πατέρας, αντιμετωπίζει το φοβερό δίλημμα… Η μεταφορά ενός έργου από μια μορφή Τέχνης σε άλλη προϋποθέτει τη διάσπαση της αρχικής μορφής στα επιμέρους συστατικά της και την ανασύνθεσή της με βάση τους κανόνες που επιβάλλει η καινούργια μορφή. Η Ιφιγένεια και η Αντιγόνη δεν είναι αυτούσιες οι τραγωδίες των Ευριπίδη και Σοφοκλή που γράφτηκαν για να παρασταθούν στο θέατρο. Εδώ τα έργα αυτά, μέσα από την αφήγηση με λόγο και εικόνες, ενώ δεν υπολείπονται στο να προκαλούν συγκινήσεις ή να μεταφέρουν τις αξίες και τα πολιτικά ή κοινωνικά μηνύματα των πρωτότυπων έργων, αποκτούν και μια εικαστική διάσταση. Τα κόμικς δεν ανταγωνίζονται, ούτε -φυσικά- υποκαθιστούν τη θεατρική παράσταση, αλλά με χρήση των κωδικών τους προτείνουν την αισθητική τους, αποδεκτή όχι μόνο από το νεανικό κοινό, και φέρνουν τον αναγνώστη κοντά στο έργο του τραγωδού. Οι διάλογοι ενώ στήθηκαν ελεύθερα, σε απλή καθημερινή γλώσσα, κράτησαν μια ποιητικότητα που οφείλεται κυρίως στο ρυθμό της γραφής. Οι τραγωδίες είναι πηγή αξιών, ακριβώς γιατί γράφτηκαν σε μια εποχή που οι πανάρχαιες αξίες άρχισαν να αμφισβητούνται και νέα ρεύματα ιδεών να εμφανίζονται σε μια κοινωνία που ήταν ταλαιπωρημένη από έναν εμφύλιο πόλεμο (Πελοποννησιακός) που δεν έλεγε να τελειώσει. Αν συμφωνήσουμε ότι στην εποχή μας, για διαφορετικούς λόγους, ζούμε ανάλογες καταστάσεις, καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό είναι να φτάνουν στα χέρια των παιδιών τέτοια έργα και μάλιστα με την ιδιαίτερα δημοφιλή μορφή των κόμικς, που θεματικά, σεναριακά και σχεδιαστικά απέχουν πολύ από τα κόμικς που κατακλύζουν την αγορά.