Η Άγρια Μαίριλυν

Ο Ισαάκ ο αγνός, που τον φώναζαν έτσι οι εχθροί του στον υπόκοσμο και οι υποτιθέμενοι φίλοι του στην αστυνομία, ήταν ένας δυναμικός επιθεωρητής, απειλητικός, ο πλέον αδιάφθορος, ο πιο κυνικός και σκληρός επαγγελματίας αλλά ταυτόχρονα τρυφερός. Τρυφερός με τον τρόπο του, για τη συμμορία των πιτσιρικάδων που έκλεβε τα μανάβικα, για τις κόρες των παλιών του φίλων που ‘γιναν πουτάνες. Τρυφερός επίσης για τον Γαλανομάτη, το βοηθό του, που δεν είχε παρά μόνο ένα άδικο: είχε σχέσεις με την πιο τρελή, ανεξάρτητη και παθιασμένη κοπέλα της Νέας Υόρκης, την Άγρια Μαίρυλιν. Όμως η Μαίρυλιν ήταν ακριβώς η κόρη του Ισαάκ. Πράγμα που επέφερε κάποιες περιπλοκές.
Ο Ισαάκ μπορούσε να τα βγάζει πέρα με τη συμμορία των Εβραιο-χριστιανών Γκούζμαν από το Περού, με τον οποιονδήποτε εμφανιζόταν στο Ήστ Σάιντ και το Μπρόνξ, το αγριότερο βασίλειο της Νέας Υόρκης, εκτός από την Άγρια Μαίρυλιν -την κόρη του που συνέλεγε συζύγους και διαζύγια, που ερωτεύτηκε το δεξί χέρι του πατέρα της, τον ακαταμάχητο Γαλανομάτη- και τον Ρούπερτ -τον πανέξυπνο και εκδικητικό γιο του παλιότερού του φίλου, του Φίλιπ Βάιλ-, που μαζί με τον Στάνλεϋ- έναν Κινέζο πρώην μπράβο σε μια λέσχη Ρεπουμπλικάνων στην Τσάινατάουν- και την Έστερ Ρόουζ-μια έφηβη επαναστατημένη Εβραιοπούλα- σχημάτισαν τη συμμορία με τα γλειφιτζούρια με στόχο να δώσουν ένα βίαιο τέλος στην κυριαρχία του Ισαάκ Σαϊντέλ.
Εβραϊκό χιούμορ, μπαρόκ, παραληρηματικό -αυτά τα βιβλία δεν περιγράφονται. Οι παρακάμψεις είναι πολλές, τα πρόσωπα με τα γραφικά ονόματα πολλαπλά που κάνουν μια εμφάνιση και μετά εξαφανίζονται αφού έχουν ζωντανέψει αυτό το θέατρο το γεμάτο ζωή και πολυφωνία που είναι τα βιβλία του Τσάρυν.
Το τρελό αυτό βιβλίο -τρελό σαν την ηρωίδα του- ανοίγει την τετραλογία του Ισαάκ Σαϊντέλ (1976). Θα ακολουθήσουν Ο Γαλανομάτης, Η παιδεία του Πάτρικ Σίλβερ και Ο μυστικός Ισαάκ. Μπορούν να διαβαστούν όλα μαζί ή και το καθένα χωριστά και ανεξαρτήτως σειράς, γιατί αυτό που τα ενώνει δεν είναι τόσο μια ιστορία, αλλά ένα άρωμα, μία φασαρία, ένα χρώμα ή μάλλον μια λωρίδα με χρώματα. Είναι μια μεγάλη τοιχογραφία της Νέας Υόρκης που, με το εβραϊκό χιούμορ της μας κάνει ίσως να σκεφτούμε ότι οι Αδελφοί Μαρξ, αναγεννημένοι, γύρισαν μια νέα ταινία μπαρόκ, όπου ένας Ιρλανδός Μπρύγκελ θα ‘χει κάνει τα σκηνικά.