Η κυρά της Ύδρας και άλλα διηγήματα

“ΤΗΣ ΠΑΡΓΑΣ”:
Η γενιά του πατέρα μου -κι’ ας είναι προσφωνημένες τούτες οι σελίδες στην ιερή του μνήμη- η γενιά του ήταν ηπειρώτικη, από την Πάργα. Μα πρέπει να στάθηκαν άνθρωποι σκληροί και πεισματάρηδες οι παργινοί. Γαντζώθηκαν σε κείνο τον θεόρατο βράχο, που ορθώνεται εβδομήντα οργιές αψηλά σα φέσι αρβανίτικο στημένο μες στη θάλασσα, και ζήσανε λεύτεροι -μικρή πολιτεία προστατευόμενη της Βενετιάς- κάπου εξακόσια χρόνια. Βαρύς κι’ άγονος κόβεται ο βράχος, κι’ είναι θαρρείς ακουμπησμένος με τη ράχη στ’ άγρια βουνά, κι’ έχει πατήσει θαρρείς γερά μέσα στη θάλασσα, που τόνε δέρνει κατάφατσα κι’ αριστερά και δεξιά.
Το πώς επρωτοχτίστηκε η Παλιόπαργα κανένας δεν το ξέρει. Μα εκεί γύρω στα χρόνια που πάρθηκε η Πόλη από τους Φράγκους, γίνηκαν μεγάλα αναστατώματα στην Αυτοκρατορία. Την ώρα που ψυχοπάλευε ο μεσαιωνικός ελληνισμός, γεννιόταν σπ’ τα σπλάχνα του ο νέος ελληνισμός στην Ήπειρο, στο Μοριά, στην Κρήτη.
Στην κάτω Ήπειρο, στο Θέμα της Νικόπολης, οι Βυζαντινοί πολέμαγαν από χρόνια τους Νορμανδούς και τους Βουλγάρους. Η Βενετιά, η Πίζα, η Τζένοβα ήτανε τότες σύμμαχοι των εδικών μας. […] (Από την έκδοση)