Η λίμνη

Ο Τζινμπέι είναι άστεγος. Μπαίνει σε ένα λουτρό κι απολαμβάνει από τα χέρια του ανήλικου κοριτσιού μπάνιο και μασάζ και λούσιμο. Η φωνή της είναι μαγική. «Για μένα, όταν ακούω τη φωνή σου, όλα τα άλλα εξαφανίζονται», της λέει. Ο Τζινμπέι παίρνει από πίσω τις γυναίκες, τις παρακολουθεί. Όπως την Μιγιάκο, που του πέταξε την τσάντα της με 200.000 γιέν μέσα∙ που αντιπροσώπευαν την νιότη της που την χαράμισε δίπλα σε έναν μισογύνη γέρο. Ή την μικρή Χισάκο, την μαθητριούλα στο σχολείο που ήταν καθηγητής Ιαπωνικών και της πήρε την παρθενιά. Και τον εφηβικό του έρωτα. Και την κοπέλα στην λίμνη, την Ματσίε που είναι ερωτευμένη με έναν φοιτητή και του πάει πυγολαμπίδες. Ο Τζινμπέι κυνηγάει την ομορφιά, την τελειότητα, την άφθαστη στιγμή που θα είναι δική του. Θα ήταν δική του, αν τα πόδια του δεν ήταν τόσο άσχημα. Διάσπαρτες εικόνες κοριτσιών στοιχειώνουν το μυθιστόρημα, ιστορίες ερωτισμού και μικρών καθημερινών εγκλημάτων διαμορφώνουν μια ατμόσφαιρα ονειρική, στα όρια της λογικής. Το παρελθόν και το παρόν χάνονται, καθώς η μια ιστορία μπαίνει μες στην άλλη άναρχα, σχεδόν συνειρμικά. Είναι ένα πανέμορφο ανάγνωσμα, χωρίς κατ’ ανάγκη αρχή, μέση και τέλος. Οι κλωστές της κάθε ιστορίας αφήνονται να κρέμονται, τίποτα δεν τελειώνει, δεν δίνεται, πολύ λίγα εξηγούνται, τα υπόλοιπα υπονοούνται. Κι η ασχήμια, που ενυπάρχει μες στην ομορφιά, η μικρή στιγμή που κάνει όλες τις άλλες να μην έχουν νόημα, τελικά επιβιώνει.