Η πλημμύρα

Παντού στον κόσμο οι μέσες θερμοκρασίες άρχισαν ν’ ανεβαίνουν μερικούς βαθμούς κάθε χρόνο. Το μεγαλύτερο τμήμα των τροπικών περιοχών έγινε γρήγορα ακατοίκητο”. Όχι, δεν είναι ένα πρόσφατο δελτίο καιρικών αλλαγών, αλλά μια περιγραφή του περιβάλλοντος στο πρώτο μυθιστόρημα του Μπάλαρντ, την Πλημμύρα (1962). Ο δόκτωρ βιολογίας Ρόμπερτ Κέρανς ερευνά τις περιβαλλοντικές μεταλλαγές σε ένα πλημμυρισμένο Λονδίνο και τις συνακόλουθες ψυχικές αλλοιώσεις στους κατοίκους: “τα γήινα και τα ψυχικά τοπία ήταν τώρα αξεχώριστα, όπως στη Χιροσίμα και στο Άουσβιτς, στον Γολγοθά και στα Γόμορρα”. Είναι φυσικό σε ένα τέτοιο μετα-αποκαλυψιακό περιβάλλον να αναπολεί κανείς “τις χαμένες όχθες του αμνιακού παραδείσου, που πάντα μας καλούν και πάντα μένουν απρόσιτες”, ωστόσο ο ήρωας επιβιώνει συνειδητοποιώντας στωικά πως ανήκει αναπόδραστα σε αυτό το μεταλλαγμένο οικοτοπίο: “Ο καθένας μας είναι παλιός όσο και όλο το βιολογικό βασίλειο, το αίμα που κυλά στις φλέβες του καθενός έρχεται να ενωθεί με τη μεγάλη θάλασσα της συνολικής μνήμης