Ιερή πείνα

Το πλοίο που γύρευε ήταν “Ο Έμπορος του Λίβερπουλ” με καπετάνιο τον Σαούλ Θούρσο. Δεν το είχε δει ποτέ, κι ας μετέφερε στο αμπάρι του τα σπέρματα όλων των ονείρων του. Μετέφερε θάνατο στον βαμβακέμπορο ιδιοκτήτη του τουλάχιστον έτσι πίστευε ο γιος του. Ο Έρασμος Κεμπ θεωρούσε πως το πλοίο σκότωσε τον πατέρα του και η πεποίθηση αυτή φαρμάκωνε τις αναμνήσεις του. Η θλίψη επεξεργάζεται τις διαστρεβλώσεις και τις προδοσίες της: το σχήμα αυτού που χάσαμε φθείρεται μαζί με το θνητό του σώμα. Κι ο Έρασμος δεν μπορούσε να διώξει την ιδέα πως ο πατέρας του οσμιζόταν το θάνατό του εκείνο το συνηθισμένο απόγευμα στο καρνάγιο, στις όχθες του Μέρσεϋ, όταν, ανάμεσα σε καφετιά και πορτοκαλιά χρώματα, έσκυψε κάπως αδέξια να μυρίσει τα φρεσκοκομμένα κομμάτια του ξύλου που προορίζονταν για το κατάρτι του πλοίου του. Οσφραινόταν τις αναθυμιάσεις του θανάτου του: ούτε μπάλσαμο, ούτε μυστήριο.