Ιστορίες Ενός Θαμμένου Κρίκου

“ΗΣΥΧΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ Η ΠΑΧΝΗ”:
“Αυτή ταιριάζει με τα μάτια της”. Η νέα γυναίκα τράβηξε από την ξύλινη κονσόλα με τις φιλντισένιες μπορντούρες της το μακρύ γαλάζιο νυχτικό. “Χριστίνα, έλα να το φορέσεις. Θα σε ντύσω Οφηλία”, φώναξε. “Φιλία, Φιλία” τιτίβισε τρέχοντας ένα τρίχρονο κοριτσάκι, τετράξανθο και στρουμπουλό σαν Χερουβείμ. Η γυναίκα του πέρασε από το κεφάλι το βατιστένιο νυχτικό, το δίπλωσε σε δυο μάκρη και το συγκράτησε κάτω από τις μασχάλες με μια φαρδιά μπλε ζώνη. Το προσωπάκι του παιδιού έμοιαζε εξαϋλωμένο. “Τώρα, Χριστίνα, θα στολίσουμε τα μαλλιά, μακάρι να μπορούσα να σου φορέσω φωτοστέφανο” είπε η γυναίκα. “Φιλία, Φιλία” επαναλάμβανε το παιδί χτυπώντας τα χεράκια του με ενθουσιασμό. Από την κρυστάλλινη ζαρντινιέρα της τραπεζαρίας η γυναίκα σήκωσε έξι ματσάκια πλαστικά μυγκέ. Τα είχε φέρει την περασμένη βδομάδα η μάνα από τη Γαλλία, είχε μεγάλη λόξα με τις απομιμήσεις, κόντευε να κάνει το σπίτι πλαστικό ανθόκηπο. Άφησε τα ματσάκια να πέσουν πάνω στο χαλί και είπε στο παιδί να καθήσει κατάχαμα. Ύστερα έμπηξε με επιδέξια χέρια κλωναράκια του μυγκέ στα πλούσια μαλλιά του. Σε λίγο η Χριστίνα ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής και τα μάτια της ανάβλυζαν μια αθωότητα που τη γοήτευε. Η γυναίκα έρριξε στην αγκαλιά του παιδιού μπόλικα κλωνάρια και πήγε στο πικάπ. Το στήθος της ανεβοκατέβηκε βίαια από μια αντάρα που ζητούσε να εκδηλωθεί. Ένα μήνα πάλευε σώμα με σώμα με την αγωνία, την απόδιωχνε με χίλια δυο κόλπα, έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να την απομονώσει ελέγχοντάς την από απόσταση, όπως οι έγγυες γυναίκες τις ωδίνες του τοκετού. Δε θα έχανε τώρα την πυξίδα, ήταν υπεύθυνη για ό,τι έγινε, ήθελε μόνο λίγο χρόνο.