Και μαζί η άνοιξη

Τι είναι η Άνοιξη, πέρα από «το παλιότερο σχήμα λόγου στα κατάστιχα»; Ένα παράξενο βιβλιαράκι κάποιου μοντερνιστή Αμερικανού που τυπώθηκε στη Γαλλία από τον εκδότη του Οδυσσέα; Ένα εκρηκτικό μανιφέστο –πεζό; ποιητικό;– που ανεβάζει τη φαντασία στην εξουσία 4-5 δεκαετίες πριν ο Μάης του ’68 «κατοχυρώσει» το σύνθημα;

Για τον Έζρα Πάουντ, ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς ήταν «το ανθεκτικότερο είδος σ’ αυτά εδώ τα μέρη». Τον απασχολούσαν αληθινά πράγματα, άνθρωποι με τρέχουσες ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα ωθούσε τη γλώσσα στα άκρα εξυμνώντας την ανωτερότητα της φαντασίας. Κι αυτό που κατάφερε ο Γουίλιαμς, ακριβώς στο σημείο καμπής της ποίησης, ήταν ν’ αδειάσει τον συμβολικό σωρό του μύθου και της μεταφοράς και πατώντας γερά στη γη να περάσει απευθείας μέσα στη στιγμή. Α ναι, η Άνοιξη!

Ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς (1883-1963), από τους κυριότερους εκπροσώπους του μοντερνισμού στην αμερικανική ποίηση, μιλούσε σαν πρώτη γλώσσα τα ισπανικά (η μητέρα του ήταν Πορτορικανή και ο πατέρας του Άγγλος μεγαλωμένος στην Καραϊβική), ακολούθησε σπουδές ιατρικής και έγινε παιδίατρος-παθολόγος: την ημέρα έβλεπε ασθενείς, τη νύχτα έγραφε. Το εντελώς ελεύθερο και αυτοσχεδιαστικό του ύφος αποτέλεσε βάση και έμπνευση για τη γενιά των μπιτ ποιητών του ’50 και του ’60 (ο Γουίλιαμς έγραψε την εισαγωγή και για το Ουρλιαχτό του Άλεν Γκίνσμπεργκ το 1956). Οι μεταμοντερνιστές απορρίπτουν τον –πάντα δυναμικά διατυπωμένο– ισχυρισμό του για την αδιαμεσολάβητη ισχύ και επίδραση της ποίησης και της τέχνης, αλλά η αξία του έργου του παραμένει διαρκής σαν μια υπενθύμιση πως όλα είναι εφικτά.