Καλοκαιρινή απορία του φεγγαριού

“…Γνώρισα τις πολιτείες και τους ανθρώπους τους. Αγάπησα, πάλεψα και έζησα μαζί τους. Ταξιδεύοντας. Πεζοπόρος ή καβαλάρης. Σουρνάμενος ή με τα γόνατα. Πάνω σε τετρακύλινδρες μηχανές ή σ’ αρχαία ξύλινα κάρα. (…)
Περιπατητής στο πηγάδι που μια γυναίκα είχε ανοίξει στα βάθη του είναι μου, διψασμένος Τάνταλος της επανααπόλαυσης του μαγικού του νερού.
Μα κείνο που πιστεύω ότι κατάλαβα είναι ότι οι άνθρωποι κάνουν σαν τους ελέφαντες ή τα χέλια, γυρίζουν πάντα, με το κορμί ή τη σκέψη τους, στην ασφάλεια των αγαπημένων πραγμάτων του τόπου τους και, όσο και να ψάξουνε, παντού και πάντα βρίσκουνε τον εαυτό τους”.