Κάποτε στο Αιγαίο

Αιγαίο… Φως χρυσαφένιο σ’ ολογάλανα φόντα. Βράχια ξερά, που στην καρδιά του κρύβουν τρεις σταγόνες δροσιάς. Άνθρωποι με τομάρι αργασμένο απ’ την αλμύρα. Αιγαίο… Θαλασσινή δροσιά και άψα αφόρητη του ήλιου. Μήτρα που γεννάει πολιτισμούς – κι ηφαίστειο που τους βουλιάζει. Αιγαίο… Καμίνι των λαών, που μέσα του χωνεύτηκαν όλες οι φυλές της γης. Κάποτε, λοιπόν, σ’ αυτό το Αιγαίο, πριν από χιλιάδες χρόνια… Ένας ερωτοχτυπημένος καλλιτέχνης σκάλισε στην πέτρα τη μορφή της καλής του κι έφτιαξε ένα αγαλματάκι… Ένα ειδώλιο. Κι αυτό, από χέρι σε χέρι, έφτασε μέχρι τη δική μας εποχή. Το κράτησαν στα χέρια τους Αθηναίοι, Ρωμαίοι, Φρύγες και Κάρες πειρατές, τοξότες απ’ την Κρήτη, Φράγκοι σταυροφόροι, κουρσάροι, καλόγεροι, αγωνιστές της λευτεριάς, κι άλλοι, κι άλλοι. Ανώνυμοι κι επώνυμοι που ερωτεύτηκαν, γέλασαν, πόνεσαν, γλέντησαν. Κάτω απ’ τον ήλιο του Αιγαίου, με το αψύ νησιώτικο κρασί, με λαγούτα και τσαμπούνες. Κι έτσι και το κοιτάξεις κόντρα στο φως, θα δεις πως είναι φτιαγμένο με σταλαματιές από αίμα και δάκρυα, τούτο το κυκλαδίτικο ειδώλιο.