Μάγια

«Ήθελα τις μέρες αυτές να μείνω κοντά σου. Μα τι σημαίνει “θέλω”; Ένας περίχυτος συναισθηματισμός απ το πρωί, είμαι ερωτευμένος μαζί σου, γρήγορα υποχώρησε μπροστά στην έγνοια μου του τι να ψωνίσω για τις γκόμενες στην Αθήνα. Θα μπορούσα να μείνω εδώ, μάλλον θα μενα σίγουρα αυτές τις τρεις μέρες που μεσολαβούν ώσπου να κλείσουν τα δίχρονα, αν μπορούσα να μουν μόνος στο ξένο σπίτι. Μα χτες φτάσαν απρόβλεπτα οι νοικάρηδες κι έτσι τα μάζεψα άρον άρον κι έτρεξα στο αεροδρόμιο. Δεν είχε θέση στο αεροπλάνο κι έτσι φεύγω αύριο. Πήρα απ τον κορνιζά τους τελευταίους σου πίνακες, που εσύ δεν ήθελες να τους κορνιζώσεις. Τώρα εγώ τους κορνίζωσα όλους, ακόμα και τα σχέδια αυτά που εσύ θα τα είχες για πέταμα. Όλα αποκτούν μιαν αξία απ τη στιγμή που ο θάνατος βάζει τελεία και παύλα στην κίνηση. Απ τη στιγμή που ξέρεις ότι άλλο δεν θα υπάρξουν σχέδια, ζωγραφιές, ποιήματα, όνειρα…»