“Το ξαναχυμένο μέταλλο σύντομα ξαναστήθηκε στη θέση του στην κορυφή του επισκευασμένου πύργου. Επί ένα χρόνο, η μεταλλική χορωδία τραγουδούσε στη φωλιά του κωδωνοστασίου, κεντημένη με πέτρινα σκαλίσματα και ταντέλες. Αλλά στην επέτειο του χτισίματος του πύργου, νωρίς το πρωί, πρίν μαζευτεί ο κόσμος, έγινε σεισμός. Ακούστηκε ένας τρομερός κρότος. Το πέτρινο πεύκο, μαζί με τους τραγουδιστές του, είχε τσακιστεί στην πεδιάδα. Ώστε ο τυφλός δούλος υπάκουσε τον ακόμα τυφλότερο κύριό του και υπάκουα τον σκότωσε. Ώστε ο δημιουργός σκοτώθηκε απ’ το δημιούργημα. Ώστε η καμπάνα ήταν πολύ βαρεία για τον πύργο. Ώστε η κύρια αδυναμία της βρισκόταν εκεί πού την είχε χαλάσει ανθρώπινο αίμα. Κι ώστε η περηφάνια προηγήθηκε της πτώσης.”
Ακόμα μια φορά ο μέγιστος Αμερικάνος συγγραφέας, ο δημιουργός του “Μόμπι Ντίκ”, της θρυλικής φάλαινας, μας οδηγεί με αριστοτεχνικό τρόπο στην αιώνια σύγκρουση του κάλου με το κακό, και στο αναπόφευκτο των πραγμάτων.
Μέσα από τίς κλασικές ιστορίες αυτού του βιβλίου αποδεικνύει με απόλυτο τρόπο τη δύναμη της πένας του, το μεγάλο του ταλέντο, και τη δυνατότητα του να ξεσηκώνει ρίγη συγκινήσεων στον υποψήφιο αναγνώστη. Αποδεικνύει επίσης ότι όσο μεγάλος είναι στο μυθιστόρημα, άλλο τόσο μεγάλος είναι στη νουβέλα καί το διήγημα, αφού κάθε ιστορία του μας προσφέρει την γοητεία και τη χαρά της ανάγνωσης πού λίγοι συγγραφείς έχουν καταφέρει να το κάνουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
