Ο κύριος κόμης

“Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΟΜΗΣ”:
-Μπρ… ψόφος, έκανε ο Ζώρζ μόλις βγήκαμε από το γραφείο. Έσφιξε το κασκόλ στο λαιμό κ’ έχωσε τα γαντοφορεμένα χέρια στις τσέπες του παλτού του.
Όλες τούτες τις μέρες το εξωτερικό θερμόμετρο της Τράπεζας πού είταν απάνω στο δρόμο του μαγαζιού μας φανέρωνε θερμοκρασία κάτω από το μηδέν. Το πρωί, όταν πήγαινα στο γραφείο, έβρισκα στην αυλή δύο, τρία, ή και πιότερα, σπουργίτια, πεσμένα στα πλακάκια.
Το ημιφορτηγό περίμενε απ’ έξω φορτωμένο με έξη μπάλες σφουγγάρια της Κούβας. Χωθήκαμε μέσα και ο Ζώρζ έδωσε εντολή να μας πάει στη γκάρ ντύ Νόρ, για τή Ρουάν.
Σα φτάξαμε, είπε σε μένα.
-Πλέρωσε το αυτοκίνητο.
Βγάλαμε τα χαρτιά να σταλούν τα σφουγγάρια με τη “μικρή ταχύτητα”. Πάλι είπε:
-Πλέρωσε.
Το ίδιο είπε και όταν βγάζαμε τα εισιτήρια.
-Πάρε πρώτη θέση. Δεν ταξιδεύω δεύτερη.
Όταν ταχτοποιηθήκαμε μες στο ζεστό βαγόνι, πήρα το τεφτέρι μου και σημείωσα τα έξοδα πού κάναμε ως τα τότες.
-Δηλαδή, σα να λέμε, είσαι πανί με πανί. Γιατί δεν το ‘πες προτού ξεκινήσουμε ;
-Δε χρειάζεται να τα λες όλα. Ιδιαίτερα αν έχεις αδυναμίες, της στιγμής έστω. Αυτός πού μιλάει πολύ, όταν δεν πρέπει, μετανιώνει. Στο κάτω κάτω δε θα χάσεις τίποτα- θα βγάλεις και λεφτά.
Πήρε την ασημένια ταμπακέρα του και μου πρόσφερε τσιγάρο. Καλόπιασμα.
-Αύριο θα δεις ποιος είναι ο Ζώρζ ντέ Λουκά, πόσο τον εχτιμούν, και τί αξίζει.
-Το τί αξίζει, το ξέρω. Το ‘δα λίγο πιο πριν. Τώρα το ποιός είναι; Έχω δυό χρόνια πού τόνε γνωρίζω, ακόμη δε τον έμαθα…
-Έχεις να δεις πολλά ακόμη για να τόνε μάθεις, και τα λεπτά χείλη του είχαν χαμόγελο ειρωνικό.
Άνοιξε εφημερίδα και βάλθηκε να διαβάζει.
Ακούμπησα το κεφάλι στο βελούδο του βαγονιού κ’ έκλεισα τα μάτια: “Μπαίνουμε σε περιπέτεια”, σκέφτηκα. “Καλά ξεμπερδέματα”. [. . .] (Από την έκδοση)