Ο παράδεισος του Πατ Χόμπυ

[…] Δεν είναι οι ιστορίες του Πάτ Χόμπυ, πάρεργο μιας ιδιοφυΐας. Ίσως βρίσκουμε κάποια αντιστοιχία με τις όψιμες μπαλάντες του Γιέητς. Μέσα από την περιγελαστική διάθεση διακρίνεται μία εξαιρετική οικονομία που λείπει και από τα καλύτερα διηγήματα του, την “Επιστροφή στη Βαβυλωνία”, και το “Διαμάντι, μεγάλο σαν το Ρίτς”. Η χρήση της γλώσσας είναι εκλεκτική και ποικίλει από την καθαρή εκζήτηση ως την απλή καταγραφή του ιδιώματος. Διαρκής είναι η αντιγραφή προτύπων η οποία χάρη στη μαεστρία του όψιμου Φιτζέραλντ χαράζει χρυσή τομή μεταξύ της απομυθοποίησης και της συντήρησης. Τελικά ούτε το Χόλλυγουντ και κατ΄ επέκταση η αμερικανική κοινωνία θίγεται, ούτε η σκληρή τέχνη. Και για να απαντήσουμε στο αρχικό μας ερώτημα, οι ιστορίες του Πάτ Χόμπυ είναι αντιπροσωπευτικό έργο του συγγραφέα. Ένα λαμπρό δείγμα της διπλής όρασης του Σκόττ Φιτζέραλντ όπως την εξηγεί ο Μάλκολμ Κάουλη: “Ήταν σαν όλα του τα μυθιστορήματα να περιέγραφαν ένα μεγάλο χορό στον οποίο είχε κερδίσει… το πιο όμορφο κορίτσι… και σαν την ίδια στιγμή να στεκόταν έξω από την αίθουσα, ένα μικρό επαρχιωτάκι με την μύτη κολλημένη στην τζαμαρία, να αναρωτιέται πόσο κόστιζαν τα εισιτήρια και ποιος πλήρωνε τους μουσικούς.” Φαίδων Ταμβακάκης