…ο ποιητής πεζοπορούσε. Πάνω στ’ απόμακρο το μονοπάτι ενός βουνού. Ίχνος ανθρώπου δεν υπήρχε. Ο ποιητής όλο και προχωρούσε με βήμα γρήγορο, αποτινάζοντας σιγά σιγά τον κόσμο μεσ’ από δύσκολους αγώνες, ίδιος με σύννεφο, πνοή ανέμου, αγριολούλουδο, πουλί ορεινό…
Πρόκειται για μια αλληγορική, μισοπραγματική μισοφανταστική, αναφορά στη ζωή και την περίπτωση ενός παράξενου ποιητή, του Κιμ Σακκάτ, που έζησε ανάμεσα στο 1807 και το 1863 στην Κορέα, εντελώς περιθωριακά και τυχοδιωκτικά, αφήνοντας πίσω του, όταν πέθανε, έναν σωρό από ποιήματα και θρυλικές εικασίες γύρω από τη ζωή του, που μεταδόθηκαν έως τις μέρες μας από στόμα σε στόμα. Ο Μυνγιόλ, ισορροπώντας ανάμεσα στο σύγχρονο, το παλιό και το διαχρονικό, μιλά έμμεσα για τις σταθερές που προσδιορίζουν μέχρι σήμερα την ιστορική μοίρα και την παράδοση της χώρας του, αλλά και για τον πνευματικό αγώνα του αληθινού καλλιτέχνη που επιζητώντας την τέλεια αυθεντικότητα μπορεί να φτάσει και στην απάρνηση της ίδιας της τέχνης, αγγίζοντας τον μυστικισμό.
