Ο χειμώνας της κυρίας Ντε Γουίντερ

Οι άνθρωποι του γραφείου κηδειών θύμιζαν κοράκια, αλύγιστοι και μαυροντυμένοι, τ’ αυτοκίνητα ήταν κι αυτά μαύρα, παρκαρισμένα στην άκρη του μονοπατιού που οδηγούσε στην εκκλησία. Κι εμείς, κι εμείς ακόμα ήμασταν μαύροι, αξιολύπητοι κι αμήχανοι, καθώς περιμέναμε να σηκώσουν το φέρετρο και να το ακουμπήσουν στους ώμους τους.
Και ο ιερέας, που ετοιμαζόταν, ήταν κι αυτός άλλο ένα μαύρο κοράκι με το μαύρο ράσο του. Κι ύστερα, τα πραγματικά κοράκια υψώθηκαν ξαφνικά απ’ τα δέντρα και τους αγρούς, στροβιλίστηκαν ψηλά σαν καβουρντισμένα φύλλα χαρτιού από πυροστιά και διέγραψαν κύκλους, κρώζοντας πάνω απ΄’ τα κεφάλια μας. Ο ήχος αυτός θα έπρεπε να μου φανεί απόκοσμος και μελαγχολικός μια τέτοια μέρα. Όμως όχι, τα κρωξίματα έφεραν χαρά στην καρδιά μου, όπως και το κρώξιμο της κουκουβάγιας την προηγούμενη νύχτα, καθώς και το μακρινό σκούξιμο των γλάρων την αυγή. Και την ίδια ώρα ανάβλυσαν δάκρυα απ’ τα μάτια μου που έπνιξαν τη φωνή μου.
Είναι αλήθεια, είπα. Συμβαίνει τώρα. Βρισκόμαστε εδώ. Στην πατρίδα.