Ο Χρυσός Νοικοκύρης

Το βι­βλίο είναι γραμ­μέ­νο στα­ρά­τα, άμε­σα, καί­ρια, χι­ου­μο­ρι­στι­κά, μ’έναν αλ­λό­κο­το και γο­η­τευ­τι­κό τρό­πο, κι αν κά­που κά­που ο ανα­γνώ­στης ανα­ρω­τι­έ­ται “κα­λά τα λέει, τι λέει όμως ακρι­βώς;”, ωστό­σο τε­λι­κά τον συ­νε­παίρ­νει το όλο σπί­θες ύφος και η σχε­δόν λα­χα­νι­α­στή γορ­γό­τη­τα του κει­μέ­νου.

Αυτός ο ξε­ρι­ζω­μέ­νος, ο πλού­σι­ος σε καρ­διά, σε χι­ού­μορ, σε όνει­ρα, σε λα­ϊ­κό­τη­τα και σε αισι­ο­δο­ξία, ο εφευ­ρε­τι­κός και και πει­σμα­τά­ρης και ανα­φο­μοί­ω­τος, γε­μί­ζει το βι­βλίο και ανα­γκά­ζει τον ανα­γνώ­στη να τον αγα­πή­σει και να τον απο­χω­ρι­στεί με λύ­πη τη στιγ­μή που ο ήρω­ας και η ανεκ­δι­ή­γη­τη οικο­γέ­νειά του “ήταν έτοι­μοι και πά­λι να ρι­χτούν στον αγα­πη­μέ­νο τους αγώ­να για τη ζωή”.