Όταν έρχεται ο ξένος

“Την ώρα που μέναμε κλεισμένοι στη μεγάλη κάμαρα με τους σκεπασμένους καθρέφτες
ήρθε Εκείνος, ακάλεστος, ξένος – τί ζητούσε;
Εμείς δε θέλαμε να δούμε, ν’ ακούσουμε, να τον αναγνωρίσουμε.
Το σκονισμένο του ρούχο ελεητικό – δε ζητούσαμε εμείς ευσπλαχνία -,
τα λυωμένα παπούτσια του απαιτούσαν συμπάθεια – δεν είχαμε εμείς να δώσουμε τίποτα -,
ξένος, ακάλεστος, αμέτοχος στη λύπη μας,
ήρθε να λυπηθή εμάς. Πίσω απ’ τα σκονισμένα γένεια του
τρεμόφεγγαν τ’ αστέρια του χαμόγελου
με αυτή την αυταρέσκεια της επιείκειας, με τη συγκατάνευση
της αρχαίας δοκιμασίας του, σα νάλεγε: Κι αυτό θα περάση,
όπως οι κεντημένες μπάντες στου τοίχους των παλιών σπιτιών
σμίγοντας μια νοικοκυρίστικη σοφία με πολλά παράταιρα μεταξωτά λουλούδια
– τριαντάφυλλα, γαρύφαλα, πανσέδες (οχι μενεξέδες),
κ’ οι κορδέλλες ολόγυρα οι κεντημένες κίτρινες”…