Παραμύθια και άλλα

Σωριασμένη χάμω, εμπρός στο άγιο εικόνισμα της Παναγίας, προσεύχουνταν και παρακαλούσε. Γιατί στα βουνά, εκεί πέρα, μακριά, το κανόνι βοούσε και το τουφέκι έπεφτε πυκνό, και ο αδελφός της είχε φύγει ντυμένος στο χακί, με το τουφέκι στον ώμο, για να ξεπλύνει αυτή τη φορά τη ντροπή του άλλου πολέμου.
“Παναγία μου, λυπήσου… Μην πάθει τίποτε ο αδελφός μου ! Είναι τόσο όμορφος, και τόσο παλικάρι…”
Από τους πρώτους είχε φύγει, πριν ακόμα τον φωνάξουν, και τώρα τον ήξερε εκεί απάνω, εκεί που βοούσε το κανόνι και που έπεφτε πυκνό το τουφέκι…
Και ήλθε ο Χάρος μπροστά της μαυροντυμένος, στο μαύρο του άλογο, με το μαύρο του τόξο στο χέρι.
– Λυπήθηκα τα δάκρυά σου, της είπε, και ήλθα να σου πω να διαλέξεις, ποιον να σαϊτέψω στη θέση του αδελφού σου;
– Ποιον; έκανε εκείνη που δεν πίστευε στ’ αυτιά της. Αχ, Χάρο μου, όποιον θέλεις πάρε, μα λυπήσου τον αδελφό μου!
– Δεν έχει όποιον θέλεις, λέγε ποιον να θανατώσω