Ρόμπινσον Κρούζο

Είναι βέβαιο πως αν ο Ρόμπινσον Κρούζο ήξερε ποιος θα τον έκανε αθάνατο -αλλά και σε ποιον ο ίδιος θα δώριζε την αθανασία- θα προτιμούσε η περιπέτειά του να σκεπαστεί από βαριά λήθη. Γιατί, αν ο Κρούζο, απλά έσφαλλε, αγνοώντας τις πατρικές συμβουλές και περιφρονώντας τη θεία πρόνοια -με τιμωρία τη μακροχρόνια παραμονή του σ ‘ ένα άγνωστο νησί- ο άλλος συνειδητά διάλεξε τον τρόπο που έζησε: δε δίστασε να παίξει το ρόλο του πουλημένου κονδυλοφόρου, αλλ’ ούτε και του μυστικού πράκτορα της αστυνομίας! Φυσικό είταν να τον περικυκλώνουν πολλοί εχθροί και να μη του συμπαραστέκεται κανένας φίλος. Φυσικό είταν να εκτεθεί σαν κοινός κατάδικος μ ‘ έναν κλοιό γύρω από το λαιμό του στη δημόσια περιφρόνηση, να φυλακιστεί, να χρεωκοπήσει, ν’ αναγκαστεί ν’ αυτοεξοριστεί. Να γίνει για λίγο ήρωας του υπόκοσμου – ύποπτος όμως ήρωας, μια και τον ίδιο καιρό ήταν και συνεργάτης της εξουσίας. Αντίθετα ο Κρούζο είναι πρότυπο θάρρους, επιμονής κι εφευρετικότητας και καλός χριστιανός. Είπαμε, στα νιάτα του έσφαλλε. Τελικά όμως αποζημιώνει ακόμα και το Θεό, όταν βρεθεί σε θέση δυσκολότερη κι από τον Αδάμ, όταν διώχτηκε από τον Παράδεισο -μια και του ‘λειπε ακόμα κι η Εύα!- κατορθώνοντας να γίνει αληθινή εικόνα του, δημιουργώντας κι ο ίδιος σε μια μικρογραφία του Σύμπαντος, σ’ ένα ανώνυμο, έρημο νησί μ’ άγνωστες συντεταγμένες.