Τα νερά του Ευρίπου

ΕΛΛΗ
Σκεφτόμουν πόσο συχνά ήθελα κάποτε να αφεθώ στην μαγική στιγμή καθώς την έλεγα, που πρέπει να ήταν κάτι σαν την ανυπαρξία, κάτι σαν το κενό που δεν είναι όμως κενό. Σα να κοιτάζω με πίστη και με προσήλωση την πράσινη γυάλα των μάγων, που θα μου ανοίξει κάποτε το δρόμο που αναζητώ και θα μου δείξει τον τρόπο να καταλάβω.
Μία παθητική στάση φαίνεται πως είναι, δοκιμασμένη όμως από πάντα. Είμαι βέβαιη πως οδηγεί -χωρίς έλεγχο, χωρίς ανεξέλεγκτες άλλες επιδράσεις- σε μια ελευθερία. Σιγά σιγά, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, με υπομονή και ταπεινοσύνη θέλω να δω πώς διαμορφώθηκαν τα αληθινά χαρακτηριστικά μου, η αληθινή μου φωνή, οι μυστικοί δεσμοί που με ενώνουν με τους ανθρώπους και ακόμη, όσο γίνεται, να δω κάτι από το μυστικό που κρύβουν οι πέτρες και το νερό και τα αστέρια. Όλα τα πέρα από την επιφάνεια των πραγμάτων. Θα μου τα αποκάλυπτε η μαγική στιγμή! Λέξεις, φωτισμός, τόνος και νύξεις οδηγούν σε περάσματα που θα μπορούσα να τα ακολουθήσω ως το τέλος χωρίς φόβο, νιώθοντας να υφαίνονται μέσα μου, τάχα από το τίποτα, τάχα από το άγνωστο, εσωτερικές δυνατότητες που υπήρχαν από πάντα και περίμεναν μια ορισμένη στιγμή για να αποκαλυφθούν. Σε μια τέτοια στιγμή ήμουν όταν με ρώτησε ο Θέμης:
Μητέρα, ξέρεις γιατί ζεις; […] (Από την έκδοση)