«…Κι αυτή, με τις όμορφα πλεγμένες κοτσίδες, η νύμφη Καλυψώ, τον είδε πεσμένο στην αμμουδιά, κουβαριασμένο, με το ένα χέρι λυγισμένο αφύσικα πίσω από την πλάτη του, το άλλο τυλιγμένο γύρω απ’ το πόδι του. Ποτέ της δεν είχε ξεκολλήσει απ’ τη σκιά. Αλλά γι’ αυτόν το ‘κανε. Ουρλιάζοντας έσκισε τρέχοντας την ηλιόλουστη παραλία, λες και περνούσε μέσα από φωτιά. Ουρλιάζοντας, έσυρε τον αναίσθητο άντρα πάνω στην άμμο ως τον ίσκιο· λαχανιάζοντας και βαριανασαίνοντας, τον έσυρε ανάμεσα στους θάμνους ως τη σπηλιά της, τον δρόσισε με γάλα κι εκείνος ξύπνησε. Έβρεχε τα μαλλιά της μέσα στο γάλα και δρόσιζε το δέρμα του, που είχε σκάσει απ’ τ’ αλάτι, απ’ την άμμο και τον ήλιο. Και φυσώντας το να στεγνώσει τον τύλιξε ολόκληρο, απ’ την κορφή ως τα νύχια, σε μια μαλακή, ελαστική μεμβράνη – σαν εκείνη που χρόνια πριν είχε δει να σκεπάζει το μικρό του γιο, αμέσως μετά τη γέννα, όταν η μαμή του τον έδωσε να τον κρατήσει στα χέρια του, αυτός ο πατέρας…»
Ο συγγραφέας αναπλάθει το μύθο της Οδύσσειας μεταφέροντάς τον στη σύγχρονη πραγματικότητα. Η διήγησή του είναι ένα εντυπωσιακό παιχνίδι, στο οποίο αντλεί υλικό όχι μόνο από την Οδύσσεια αλλά και από τον πλούτο της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
