Το δωμάτιο στον ιπτάμενο δράκο

Δεν υπήρχε κανείς, έκανε κρύο κι έβλεπα μόνο (στο φως των κεριών) τριγύρω από το βάθρο. Από το λίγο που μπορούσα να δω, έμοιαζε με γοτθικό ναό και αυτό βοήθησε τη φαντασία να δώσει μορφή στο μαύρο κενό που έχασκε τριγύρω μου. Άκουσα έναν θόρυβο σαν το αργό βάδισμα δύο ανθρώπων στον πλαϊνό ψηφιδωτό διάδρομο. Έτσι όπως αντηχούσαν τα βήματα μπορούσε κανείς να καταλάβει πόσο απέραντος ήταν ο χώρος. Είχα ένα περίεργο συναίσθημα αναμονής και τρομοκρατήθηκα όταν το σώμα μου βρισκόταν στη βάση του φερέτρου μίλησε (χωρίς να κουνηθεί), σε τόνο ψιθυριστό που με πάγωσε:
Έρχονται να με βάλουν στον τάφο ζωντανή, σώστε με.