Το λουτρό

“Θα έπρεπε, άρχισα να αναρωτιέμαι -και ποιες θα μπορούσαν να είναι οι προσδοκίες μου- να πάω στη δεξίωση της αυστριακής πρεσβείας; Καθισμένος στο χείλος της μπανιέρας, εξηγούσα στην Έντμοντσον πως δεν ήταν και πολύ υγιές, στα είκοσι εφτά και, σύντομα, είκοσι εννιά του χρόνια, να ζει κανείς λίγο ως πολύ έγκλειστος σε μια μπανιέρα. Έπρεπε ν’ αναλάβω κάποια ευθύνη, έλεγα με τα μάτια χαμηλωμένα, χαϊδεύοντας το σμάλτο της μπανιέρας, την ευθύνη να διακυβεύσω την ησυχία της αφηρημένης μου ζωής για. Δεν αποτελείωσα τη φράση μου.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)