Τύμπανα βροντάνε για το Ράνκας

….Τα Τύμπανα του Σκόρθα δεν μας μιλούν στη γλώσσα της μεσοπολεμικής μυθιστοριογραφίας, που ως επί το πλείστον εμπνέεται από ένα ξεθυμασμένο νατουραλισμό ή από τον γκρίζο ντετερμινισμό του “σοσιαλιστικού ρεαλισμού”. Ο πεζογράφος Σκόρθα δεν προδίδει τον ποιητή, και έτσι το έργο του γίνεται έπος και/ή μπαλάντα, όπου η ιστορία (παντρεύεται με το μύθο ή μάλλον ο μύθος αποβαίνει διάσταση της ιστορίας και η ιστορία συντεταγμένη του μύθου.
Με τον αναπάντεχο αυτόν τρόπο, ο Περουβιανός συγγραφέας ανταμώνει τον Αριστοτέλη στην αξίωσή του να προβάλλει η ποίηση μιαν εικόνα της ιστορίας πιο αληθινή από κείνη που μας δίδει ο ιστορικός λόγος η αφήγησή του δομείται με μόνιμο γνώμονα την πολεμική και το σαρκασμό απέναντι στην καθεστηκυία ιστορία, που γράφει η Εξουσία.
Αποτέλεσμα της πολύπλοκης αυτής κληρονομικότητας και της προθετικής ποικιλίας του μυθιστορήματος είναι μια έκφραση που φέρει την υφολογική σφραγίδα του “μπαρόκ”, για το οποίο ο ισπανόφωνος κόσμος είναι -καθώς ειπώθηκε- ό,τι η Ελλάδα για τον κλασσικό ρυθμό…