Ο Μπόρκμαν είναι ένας Ναπολέων της δημοσιονομίας, με κλίση στα οικονομικά και ένα έμφυτο πάθος για το χρήμα. Συναντά τις δεσποινίδες Ρέντχαϊμ· δύο αδελφές, η μεγαλύτερη πλουσιότερη από τη μικρότερη. Ερωτεύεται τη μικρή, που ανταποδίδει τον έρωτά του· όμως η αγάπη του χρυσού είναι το κυρίαρχο πάθος του κι έτσι παντρεύεται τη μεγάλη. Την ώρα που είναι έτοιμος να κάνει ένα μεγάλο οικονομικό άλμα, φυλακίζεται για κατάχρηση. Αυτό είναι το τέλος του. Βγαίνει από τη φυλακή, κατεστραμμένος και ουσιαστικά νεκρός· και δεν θα είχε ούτε καν έναν τάφο για ν’ αναπαυθεί αν δεν υπήρχε, λόγω της φιλανθρωπίας της, η μικρή Ρέντχαϊμ. Η σύζυγός του, μια περήφανη γυναίκα, πρέπει να ζήσει στο ίδιο σπίτι με τον καταδικασμένο καταχραστή, που την έχει ντροπιάσει. Κάθεται στο σαλόνι τρώγοντας το πικρό ψωμί από τη φιλοξενία της αδελφής της κι ακούει με μίσος τα βήματα του άντρα της, που περπατά πάνω κάτω, «σαν ένας άρρωστος λύκος». Ακούει το βάδισμα όχι για μέρες, αλλά για χρόνια. Η μόνη της ελπίδα είναι ότι ο γιος της, ο Έρχαρτ, που θ’ αποκαταστήσει το κύρος του οικογενειακού ονόματος.
Ο γιος αποτελεί και για τον πατέρα μοναδική ελπίδα, προκειμένου να ανελιχθεί εκ νέου κοινωνικά και οικονομικά. Ο Ίψεν δεν παρουσιάζει επιπόλαια τον ήρωά του, αλλά προχωρεί στην ποιητική φάση του τύπου: την αγάπη για το χρυσό –το αληθινό μέταλλο του χρυσού‒ και την εξιδανίκευση του χρυσού διαμέσου της αγάπης.
