“Σε ποια εμπόλεμη κατάσταση βρισκόμαστε ώστε να αναγκαζόμαστε να γινόμαστε ένα με τους τοίχους, να κατεβάζουμε το κεφάλι, να υπομένουμε σ’ όλη μας τη ζωή το φόβο της επιστροφής τη νύχτα στο σπίτι, να φοβόμαστε να βγούμε, να βαδίσουμε να περιπλανηθούμε;”
Τραγικό σύμπτωμα μιας κοινωνικής αρρώστιας που ονομάζεται “αντρισμός”, ο βιασμός πρέπει σίγουρα πρώτα-πρώτα ν’ αντιμετωπιστεί στο σχολειό. Αλλά όσο οι παιδαγωγοί κι ακόμη χειρότερα οι πατεράδες θα μένουν ποτισμένοι απ’ την ιδεολογία που θεωρεί το βιασμό σαν ατύχημα μέσα στη λογική εξέλιξη των πραγμάτων, ακόμη και η γυναίκα με την καλύτερη θέληση δεν θα μπορεί να τους εμποδίσει να τη μεταδώσουν στους γιους του.
