Ύλη δάσους

Όταν ο Κύριος του σπιτιού ξεκλείδωσε και άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του για να μπει και ν’ αναπαυθεί, όλοι οι δικοί του τον είδαν και τον κοίταξαν πρώτη φορά μέσα σε είκοσι χρόνια και του είπαν τί πάθατε! Παλιώσατε!
Πάλιωσε, αποφάσισαν. Και ο Κύριος του σπιτιού το παραδέχτηκε πώς έχει παλαιώσει, όμως του είχε τελειώσει φέτος η φωνή και δεν μπορούσε να το αποδεχθεί διά λόγου.
Και όλοι του σπιτιού του άρχισαν να τον θρηνούν και αυτός παραδέχτηκε μέσα του παλαιώθηκα, η ακοή μου έχει ακινητοποιηθεί και ακούω τον θρήνο τους τσιμεντένιον.
Και μετά τον έγδυσαν, τον έλουσαν, τον εμύρωσαν, του φόρεσαν το καλό του κοστούμι, αυτό μου είχε φορέσει η μητέρα μου και στον γάμο μου σκέφτηκε ο Κύριος, και τον ξενύχτησαν ολονυχτία. Και το πρωί τον μετέφεραν σε παλαιοπωλείο.
Ο παλαιοπώλης είπε τον αγοράζω τον κύριό σας, και τον αγόρασε, και πλήρωσε το αντίτιμο στους δικούς του, και τοποθέτησε τον Κύριο στο εκθετήριο του καταστήματος, δίπλα σε ντουλάπες και κρεμάστρες παλαιών οικογενειών και άλλα προς πώλησιν αντικείμενα, βιτρίνα. Όρθιο τον τοποθέτησε.
Και οι δικοί του έλαβαν το αντίτιμο και γύρισαν στο σπίτι του Κυρίου τους.
Και ο σκύλος του εγάβγισε.
Ο καταστηματάρχης του τού κόλλησε την επόμενη ημέρα ταμπέλλα με την τιμή του και επί οχτώ μήνες σε περίοπτη βιτρίνα. Και μία ημέρα κοίταξε την ημερομηνία λήξεώς του πού του είχε επικολλήσει ο καταστηματάρχης του και είδε πώς είναι ληξιπρόθεσμος, όμως η φωνή του είχε εξαερωθεί και αδυνατούσε να σχηματίσει ήχο. Και από τότε τα λοιπά αντικείμενα δίπλα του άρχισαν να τον αποδέχονται ως συμπολίτη.
[. . .] (Από την έκδοση)