Διηγήματα

Ο Παπαντωνίου γράφοντας τα διηγήματά του, δεν εθεώρησεν αρκετό να μας δώσει μερικές ιστορίες ανθρώπων ή μερικούς πίνακες ζωής. Θέλησε να σκοπεύσει ψηλότερα και μακρύτερα […]. Έπειτα, ας μη λησμονούμε, πως ο Παπαντωνίου δεν έχει ξεμάθει τη σημασία της διασκεδαστικής τέχνης. Δεν του αρκεί να συγκινήσει, μονότροπα, και μονοκόμματα, τον αναγνώστη του. Θέλει και να τον διασκεδάσει κάπως. […]
Η συγκίνηση μας προσφέρεται διακριτικά, σε σταλαγμούς. Θαυμάζουμε το ύφος, θαυμάζουμε το πνεύμα, δεν παθαινόμαστε. Είναι ένας καλαίσθητος, ένας εκλεκτικός, κ’ ένας δάσκαλος του έντεχνου λόγου. Ένας αληθινός δάσκαλος επιτέλους! (Από την εισαγωγή του ι. μ. Παναγιωτόπουλου)